صبا کاظمیان

صبا کاظمیان زاده ی نخستین روز مردادماه 1362 در استان خراسان شمالی  و هم اکنون ساکن تهران است.او از کودکی تحت تاثیر راهنمایی های پدر گرایشی بارز به شعر و داستان نشان داد و مطالعه ی اثار ادبی کلاسیک ایران و ادبیات معاصر جهان را از سالهای نخست دوران راهنمایی به طور جدی و بر اساس علاقه اغاز کرد .اودوره ی راهنمایی و نیمه ی نخست دبیرستان را در مدارس استعدادهای درخشان گذرانید و از سال سوم دبیرستان به قصد ادامه ی تحصیل  در رشته ی زبان و ادبیات فارسی به رشته ی ادبیات و علوم انسانی پیوست و در سال 1380 با کسب رتبه ی 301  دانشگاه دولتی و رتبه ی 7  دانشگاه ازد اسلامی ،در رشته ی زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی مشهد پذیرفته شد و تحصیلات خود را تا مقطع کارشناسی ارشد ادامه داد.
صبا کاظمیان سرودن شعر را از سالهای نخست دوران دانشگاه و پس از آشنایی با مکاتب و نظریه های ادبی به طور جدی آغاز کرد و در محافل و انجمن های شعر دانشجویی حضوری فعال داشت.
حاصل نخستین تجربیات شعری او به عنوان "رودهای بی خانه " درسال  1391توسط انتشارات فصل پنجم منتشر شد و توجه منتقدین و جامعه ی ادبی را به خود جلب کرد ؛ این مجموعه که تحت تاثیر هایکو و ادبیات شرق دوراست ،نقد و نظرهای بسیاری از بزرگان نقد ادبی کشوررا به خود اختصاص داد که از ان جمله می توان به نقد فیض شریفی در روزنامه ی نگاه شیراز، لیلا کردبچه در روزنامه ی قدس ، امین فقیری در روزنامه ی عصر شیراز،حمید رضا شکار سری در روزنامه ی قدس و نقد مفصل سیروس نوذری اشاره کرد؛همچنین این کتاب نامزد دریافت عنوان"کتاب سال"  1391 از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد بوده است . درسال 92 مجموعه ی دیگری که شامل هفتاد شعر آزاد است به عنوان "کوچ مرغابیان،دو برکه ی متروک " به اراده ی نشر هندزمدیا در لندن و برای مخاطبان فارسی زبان مقیم اروپا و آمریکای شمالی منتشر شد و مورد استقبال گسترده ی مخاطبان قرار گرفت این کتاب در کمتر از یک سال در استانه ی تجدید چاپ قرار دارد.
صباکاظمیان در حال حاضر مجموعه ی سومی در دست انتشار دارد که شامل صد شعر ازاد است ؛در این مجموعه  زبان و نگاه ویژه ی شاعر نمود گسترده تری خواهد یافت.

شما میتوانید برخی از شعرهای صبا کاظمیان را در اینجا بخوانید .

این انگشت اشاره

تو را نشان می دهد

ماه

تمام راه با من آمده است


می ترسم همه چیز به عقب برگردد

آنجا که نوح

جفت ها را اشتباهی برد

و مردی در تماشای رفتن کشتی

غرق شد

آه..

تصویرت نمی گذارد مه را تماشا کنم

می ترسم تمام پیرهن هایی که مادرم پیش از این پاره کرده

بپوشم

بادبان کنم

و باز

از کنارت

برهنه برگردم...

صبا کاظمیان

پرده ها را کشیده ام

اما

شب به خانه درز کرده است

تکه های یک چراغ شکسته،

نه!

ستاره ها به پایم فرو می روند

رد خون را بگیر

از همین شعر می رسی به خیابان

به میدان

به ساعت

که عقربه هایش دقیق لنگ می زنند

می رسی به پای پدر

که گوشتش

راه را برای گلوله باز کرد

استخوانش بست

و پوستش

جای زخم را فراموش کرده است

مثل نام قبلی میدان

نام قبلی شهر

.

.

.

رد خون را بگیر

می رسی به پای پدر

که از گلوله های مانده در تنش

 فرار می کند...


صبا کاظمیان

پرنده ای که بر شانه ام نشسته

حرفی است

که از دهانت پرید

چقدر قفس در دلت هست

چقدر "نمی گذارم بروی"

چقدر "پشیمانم"

چقدر "دوستت دارم"!

چقدر دوستت دارم وقتی

با پرنده ات به خیابان می روم

انگار نه انگار درخت نیستم

انگار نه انگار

کویر

زیر پوستم نشسته

و از دور چشم هایم شروع کرده است

نه! پرنده ات را پس بگیر

می ترسم مرا ببینی و نشناسی

صبا کاظمیان

فهمیه سلطانی

فهیمه سلطانی زاده ی  28 شهریور سال 1343 در تهران می باشد . او پس از تکمیل تحصیلات متوسطه وارد دانشگاه شد و تحصیلات خود را در رشته زبان و ادبیات فارسی تکمیل نمودند .

فهیمه سلطانی از سال های اولیه عمر خود به نویسندگی و ادبیات پارسی علاقه وافر نشان می داد تا جایی که از نوجوانی نویسندگی را آغاز نمود .
او بیش از 35 سال است که می نویسد و بنا به اظهارات ایشان تمام دلنوشته ها بر اساس تجربیات و بر وزن دل و قافیه احساس می باشند و هرگز تا این زمان در پی چاپ و فروش احساسم نبوده ام و همیشه بر این باورم که احساس فروشی نیست .
او همواره نوشتن را دوست داشته و سالها شاگرد اول انشاء نویسی در منطقه بوده است و به گفته ایشان : دست نویس هایم بسیارند شاید ساعت به ساعت نوشته ام که حاصلش چندین دفتر می باشد . مدعی شاعری نیستم اما شعر را در هر قالبی دوست می دارم .
سخن آخر سرکار خانم فهیمه سلطانی که نشان از فروتنی ایشان دارد  : تمام کسانی که دست بر قلم دارند را می ستایم و در آخر من فهیمه سلطانی هستم ولاغیر .

 از نوشته های فهمیه سلطانی

 پشت این پنجره ی انتظار
نشسته ام غمین و بی قرار
در این هیاهوی آشفته بازار
تو باید بیایی بر سر قرار
این حکایت همچنان باقی
تو بودی - عشق - را ساقی
به بی پناهی خسته دل من
نکردی حتی نیم نگاهی
تو ای بی خیال تر از دیوانه
تو بودی تو شراب کهنه
در این اندک مهلتی که مانده
نگاه کن بر این دل وامانده
گرچه ساعت ها از پی هم می گذرند
اما پشت پنجره عمر منه که می گذرد
دوباره بازآ - محبوبم - از دلم گذر کن
نگاهی به این - عاشق - بی خطر کن

فهیمه سلطانی

به یاد کودکی

آسان می نویسم... سنگین بخوان !!!

مادرم

عروسکام کو ؟؟؟

استکان ، نعلبکی های پلاستیکی ام کو؟؟؟

می خوام خاله بازی راه بندازم!!!

عروسک ها را جای ...

خواهر و برادرام  بشونم !!!

می خواهم بچه بشم

جای اون  بی عاطفه ها

عروسکامو بغل کنم

سر رو شونه شون گریه کنم !!!

اونا که یادشون رفته...

تو شناسنامه که با من نسبت دارن!!!

جونمو براشون میذارم خوب میدونن !!!

 مادرم 

دامن چین دارت کجاست؟؟؟

ارسی پاشنه بلندتم بیار !!!

می خوام مادرشون بشم

دو سه داد... سرشون بکشم

بگم هنوز دارم... نفس می کشم

بیاین به من سر بزنین

فردا که رفتم.... زیر خاک

دیگه نیاین... زار بزنین

 مادرم

عروسکامو با کاسه بشقابامو بیار

به جای اون  بی معرفتا

با عروسکام بازی کنم تا

داغ دلمو... تازه کنم !!!!

 مادرم منتظرم

فهیمه سلطانی

ساره سکوت

ساره سکوت متولد سال ۱۳۶۳ خورشیدی در ایران می باشد . وی فارغ التحصیل دو رشته علوم پزشکی (Bio-medical Science) و دستیاری دندان‍پزشکی (Dental Assisting) است که حدود ده سال پیش ایران را ترک کرد و از سال ۲۰۱۲ به همکاری یکی از دوستانش از طرف دانشگاه یورک تورنتو سری شب شعرهای ماهیانه ادبی را در آنجا برگزار نمود .
او همواره به شعر و ادبیات معاصر علاقمند بود تا جایی که نوشتن شعر را بیست و دو سال پیش آغاز کرده و اولین کتاب شعرش امسال آماده چاپ می باشد .

چند شعر از ساره سکوت

از درخت خانه ی پدربزرگش
نارنج کوچکی چیده بود
نارنجکی
به قدر یک مشت

مشت مشت
از خاک به خاک
که برگشت
خاکستر به خاکستر
نارنجهای کال
فرو افتادند

ساره سکوت


دیدی؟ نیامدی و خزان در بهار شد
جای تو روی بستر ِ من شوره زار شد
از آسمان فتاد ز ابری که میگریست
اشکی که ریخت روی ورقهام و تار شد...

دیدی؟ نیامدی و قسمها دروغ بود
آن گریه ها و ناله و غمها دروغ بود
یک عمر میگذشت از عشقی که مرده بود
شب بود ، مَرد بود و شاعر... فروغ بود

من بی تو جایجای زمین را قدم زدم
مُردم از آن هوا و به یادِ تو دم زدم
از کوچه های تیره گذشتم شبی و باز
مجروح و خسته، دست به دامانِ غم زدم

هرگز دوا نشد غمِ عشقم در این قفس
وقتی تو رفته بودی و در جیبِ تو نفس،
جا مانده بود و .... بسته منم پشت میله ها
فریاد  آخرم نرسیده به گوش کس :

"از زندگانی، از دمِ بیمار ِ من چه سود؟
سنگی درونِ سینه ی تو ، قامتم کبود،
اندوه میخورم که دوباره بهار شد"
- در دور ایستاده - تو - گویی میانِ دود -

دیدی؟ نیامدی و بدونت بهار شد.
از گریه، نیم بسترمان شوره زار شد.
این خانه ی سیاه بدونِ تو سرد شد
دل، کودکی مریض شد و بیقرار شد.
پر ریخت شمعدانی قرمز، بدون تو
گلبوته های باغچه مان زرد و زار شد.
لج رفت باغ و پا به زمین کوفت باغچه
تا سینه سرخ ِ دستی ِ تو ، غصه دار شد،...

پنهان شدم چو جغد سیاهی درون چاه
حتی نفس، ... نفس نکشیدم به غیر ِ آه
پنهان شدم درون اطاق و کشیده شد
بر روی خاطراتِ تو ، صد پرده ی سیاه
در دست من شکسته قلم، روی دفترم
شعری که مرده ، آرزویی کهنه و تباه
سر روی تلفنی که نخواهد خواند
خوابیده شعر شادم و پژمرده نور ماه

ساره سکوت

با لولویی لالا کرده در بغلش
شب از خیابان که رد میشود
اشاره میکند
هیس
هیس
من و تو طول کوچه ی بن بست آزادی را
لی لی می کنیم
و وقت دکتر بازی
عکس ممه های لیلی را
زیر لحاف نشان هم می دهیم و مجنون میشویم
تو میگویی میترسم
من میگویم چقدر به بن بستی این کوچه اعتقاد داری؟
و اخبار میگوید: "اون ممه رو لولو برد".
این بختکی که روی سینه ی ما افتاده است
دست به سینه ی تو که میکشد صاف است
دست به سینه ی من که میکشد صاف است
سهم شیر خشک بچه
-از ترس بخت بد - خشک شده
و بچه سی و پنج بار تابحال گریه کرده است
تو بچه را روی پاهایت تکان میدهی
و لالایی می خوانی:
با لولویی لالا کرده در بغلش
شب از خیابان جمهوری که رد میشود
اشاره میکند
هیس
هیس

ساره سکوت

آفتابگردانها که از تو روی گرداندند
پیدا بود
دارند آفتاب پرست میشوند

-همین که رنگ خاک
رنگ خاکستر...-

با صورتهایی پر شده از تخم حشرات
و گنجشکهایی که جوش صورتشان را یکی یکی می ترکاندند
خم که شدند
پیدا بود
دارند تمام وقت پیاده راه میروند
جایی که زمین گرد است
و جاده ها همیشه پاهای هم را قطع میکنند
آفتابگردان های یک پا
آفتاب گردان های خمیده ی یک پا
با صورتهایی پر شده از تخم
و دوستانی از قبیله ی گنجشک
سینی های سیمینشان را به آفتاب گرفتند
و آفتاب را برگرداندند
جایی که زمین گرد است
و جاده ها پاهای هم را همیشه قطع میکنند.
از تو که روی برگرداندند
پیدا بود
دارند آفتاب پرست میشوند

-همین که رنگ خاک
همین که رنگ خاکستر...

ساره سکوت

باباهِه نوشته بود...

  سالیانی بسیار دور بود، که در یکی از مجلاتی که در زمان حکومت پیشین منتشر می‌شد؛ به شعری برخوردم با مضمون: «باباهه نوشته بود» که در انتهای شعر به‌عنوان نام شاعر فقط به تخلّص (رها) اکتفا شده و نامِ دیگری از خالقِ این سروده برده‌نشده‌بود. اکنون در پَسِ حدّاقل 37 سال، هنوز شعله‌های این شعر را در وجودِ ناچیزِ خود احساس کرده و بی‌هیچ تردید آن را سرگذشتِ دردناکِ چند نسلِ پی‌در پیِ سرزمینم دانسته و به‌شدّت به‌آن معتقد می‌باشم. زبانِ این شعر، زبانی روایی و متعلّق به مردمِ کوچه و خیابان بوده و به‌سادگی بیانگر احساساتِ بی‌غل‌وغشِ متن جامعه است. در نهایت با این خواهش که (از آن‌جا که در نوشتنِ این شعر فقط از حافظۀ ضعیفِ!! خویش یاری جُسته‌ام)، اشتباهاتِ احتمالی را بر این حقیر ببخشایید؛ شما عزیزان را به خوانشِ این شعرِ زیبا دعوت نموده و اطمینان می‌دهم که خواندن این شعر تا پایان خالی از لطف نمی‌باشد.

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

باباهِه نوشته‌بود...

___________

باباهِه نوشته‌بود:
چی‌شده، چی‌کاره‌ای؟
که‌دیگه نامه برامون نمیدی
نامه‌تُ من نمی‌خوام
پری‌شَب مادرت گریه می‌کردش واسه تو
و می‌گفت: خبر از اون ندارم.

چی می‌خوای بهت بِگَم
تو خودت فهمیده هستی می‌دونی
کی تو رو مدرسه برد
کی سواد یادِت دادِش
من تو رو مدرسه بُردم رو کولَم
که پاهات خسته نشه
درساتُ خوب بخونی
من شبا بِهِت می‌گفتم که بیا
درساتُ رووُن کنم
مشقاتُ خوب بنویس
یه‌چیزی یاد بگیری
عوضش تو حالا نامه برامون نمیدی
زمونَت خراب بشه
دیگه حرفی ندارم.

تو همین چن‌تا کلومِش باباهِه
حرفاشو خوب زده‌بود
یادم افتاد قدیما با چه‌صفایی چه‌جوری
خرجی‌یِ ما رو می‌داد
ما رو مدرسه می‌برد
خَم به‌ابروش نمی‌اومد هرگز
یادم افتاد قدیما
روزایی که کاسِبیش
یه‌کمی بَدَک نبود
یه‌بغل نون می‌گرفت
یه‌پاکت میوه برامون می‌خرید
میومد رو به خونه
به خونه که می‌رسید
شونه‌شو می‌زد به‌دَر
درمون شیکسته بود، کلون نداشت
لنگه‌هاش وامی‌شدن
مادرم از تو اتاق صدا می‌زد:
بچه‌ها بیاین ناهار، بابا اومد
سفره‌مون تا پهن می‌شد
هفت‌تایی جمع می‌شدیم
مادرم با دسّای استخونی
نونارو می‌ذاش جلوش
تا کَسی دس نزنه
یه‌کمی دعا می‌خوند و می‌گفت:
بچه‌ها وقتِ ناهار هر کی باید
تو دلش اسمِ خدا رو بیاره
شیطونا فرار کنن
سرِ سفره نَشینَن
نونِ ما رو نخورن
اونایی که این روزا
صُب تا شب کار می‌کنن، جون می‌کَنَن
پولِ‌شون به هیچ‌کجا نمی‌رسه
شیطونا پولِ اونارو می‌بَرَن
شیطونا نونِ اونارو می‌خورن
شیطونا مالِ اونارو می‌بَرَن
شیطونا هرچی دارن مالِ اوناس
مالِ ماهاس.

مادرم، حرفاشُ که خوب می‌زد

نونا رو می‌ذاش وسط

تا می‌خواس به‌ما‌بگه... بچه‌ها شروع کنین

سفره‌مون خالی می‌شد

خواهرم، که‌طفلکی از همه‌مون کوچیک‌تره

نون بِهِش کم می‌رسید

جیغ می‌زد، گریه می‌کرد... بازم می‌خوام

باباهِه با اون صدای دورگه‌اش

یه‌جوری که ما همه گوش بکنیم، بِهِش می‌گفت:

پول‌مون بیشتر ازاین نمی‌رسه

من‌که دزدی ندارم

اونایی که‌این روزا کارشون سکه‌شده

اونایی که‌این روزا

سفره‌شون هفت‌تا اطاقُ می‌گیره

همه‌شون مثِ هَمَن

آدمِ راس‌ودُرُس توشون کَمِه

میرابِ محله‌مون یه نفر از هموناس

میرابِ محله‌مون که الآن رفته فرنگ

خودشو جوون کنه

وسط چله‌یِ گرما که لَبا از تشنگی

خشک می‌شد، تَرَک می‌خورد

آبایِ کوچه‌یِ ما رو می‌فروخت

به‌اونا که آبِ دزدی میخرن

خونه‌شون چن‌تا کوچه پائین‌تره

اینارو تو روش می‌گم، تا نَگَن دروغ می‌گه.

باباهِه حرفاشو که خوب می‌زد

یه‌کمی عقب می‌رفت، به‌دیوار تکیه می‌داد

گوش‌می‌داد به حرفامون.

مادرم تا می‌خواست پشتِ‌سرِ همسایه‌ها حرف بزنه

باباهِه اخماشو می‌کرد تو هم، نِق می‌زد، داد می‌کشید:

که‌چرا پشتِ‌سرِ همسایه‌ها حرف می‌زنی؟

مگه ایمون نداری؟

بچه‌ها یاد می‌گیرن،

فردا که بزرگ‌شدن،

تهمت و جایِ حقیقت می‌شونن.

سالِ‌پیش یادت می‌یاد،

تو کوچه صد‌تومنی

دخترِ مشدی‌حسن

واسه یک تهمت بی‌جا، خودشو قربونی کرد؟

یا همین نزدیکی‌مون

پسرِ همسایه‌یِ دستِ‌چپی که طفلکی

صُب تا شب کتاب می‌خوند یه چیزی یاد بگیره

چون نرفت پشتِ سرِ مُلاحسین، مثلِ‌همه

عیدِ فطر نمازِ عیدو بخونه

همه‌گفتن: پسره بابی شده، کتابا که می‌خونه فرنگیه

باباشَم به‌خاطرِ همسایه‌ها

یه‌شبی هر چی کتاب تو خونه بود

وسطِ باغچه سوزوند.

صُبِ فرداش پسره، خونه‌رو گذاشت و رفت

به‌کسی چیزی نگفت

رفت اون‌جا که کتابُ می‌خونن و گناهی نداره

مردماش، پُشت میدن به پشتِ هم

ومی‌گن: ما بایس دنیای بهتر بسازیم

تا نگیم به بچه‌مون

زمونت خراب بشه... زمونت خراب بشه...

________________________________________________________

شعر از (رها)

محبوبه صولتی

محبوبه صولتی متولد  26دی ماه سال 1357 در تهران می باشد . او در آوان نوجوانی  پس از آشنایی با مجله ی سروش نوجوان علاقمند به  ادبیات شد و در  جلسات شعر دکتر قیصر امین پور از همان زمان نوجوانی شرکت می نمود . با عضویت در دفتر شعر جوان در خانه ی شاعرا ن معاصر ایران  شعر را جدی تر پیگیری کرده است .  ایشان از تقدیر شدگان دو دوره ی شعر زنان تهران است.
ازفعالیتهای او می توان انتشار شعر در مجلات کودک ونوجوان ؛نویسندگی برنامه ی کودک " عصر بخیر  بچه ها " تلوزیون شبکه ی دو و نویسندگی برنامه ی - صبح بخیر کوچولو - شبکه ی قران، فعالیتهای مطبوعاتی،ومربیگری در کانون پرورش فکری کودک و نوجوان نام برد.

در اینجا به برخی از شعرهای محبوبه صولتی اشاره می نماییم .

اتفاق نیفتاده ای هنوز
ورنگها
به صورت تو تف نکرده اند.
نیا!
قلم مو ها کمین کرده اند ....

محبوبه صولتی

 لباسهای پر از نبودنت را میپوشم
وبه آغوش رختخوابهای بیدار میروم.
ربطی به تو
این تهوع غمگین ندارد!
من از خاکستر این خاطره ها
باردار
شدم!
محبوبه صولتی

 جاده ها را
 
آمده ام
 
از زیر پات  بیرون بکشم
 
مچاله کنم
 
توی سطل بی اندازم.
 
ورفتن را
 
بلیط پاره پاره ی زیر فرش کنم.
 
و سوت پایان را
 
بزنم
 
توی گوش چمدان مسافر به دست.
 
وبکوبم دٍر دهان ا نگشتی
 
که به رفتنت اشاره می کرد.
 
بٍبُرم بافه های مویم را
 
و طناب دار بی خبر ترین
 
پستچیان شهرکنم.
 
یا تمام خودم را بٍکشم
 
بیاورم
 
جلوی پات
 
سر ببرم
 
که چشم زخم تو باشم
 
وپشت پات
 
کاسه کاسه
 
خودم را
 
بپاشم .....

محبوبه صولتی


خاطرات نشسته اش را
خمیازه میکشد
تشت.
زن
میتکاند ابر چشمانش را
وقتی که باد
نقاشی می کشد رختها را
روی گونه ی زمین.
وپاره پاره میشود ،
بند
بند دل زن.....
چه کودکانه هایی برای گریستن دارد ..باز

محبوبه صولتی